Hoort de 'Jingle Bell' thuis in Jazz?

Dag Muziekvrienden,

Het is bijna zover: de tweede zondag van de maand staat weldra voor de deur en derhalve mogen wij u vlot welkom heten bij alweer de laatste editie van de ZondagMiddagJazzSessie van 2025.

Op zondag 14 december om 17:30 zien wij u graag ferm tegen malkander aangedrukt en hoog op elkaar gestapeld in uw favoriete lokaal teneinde u een wijle op te laden met een forse dosis fijne jazzmuxiek.

Voordat wij u voorstellen aan de hoegenaamde 'line-up' duiken wij graag even verder in op de vraag waarmee wij dit bericht aankondigden: 'Hoort de 'Jingle Bell' thuis in Jazz?' Kenners van het genre weten dat deze vraag om de zoveel jaar weer oprispt en dan met name rond de dronkere dagen, zo aan het einde van december.

Er zijn, zover wij na enig onderzoek hebben kunnen concluderen twee kampen: de liberalen en de conservatieven.

De liberalen zijn voor vrijheid, zijn wars van regels en zien de schellebel als een welkome toevoeging zoals ook een theelepel of een straalmotor volgens hen door de ware geest van Jazz geabsorbeerd kan worden. Jazz staat symbool voor vrijheid, experimentatie en zelfexpressie. De nederige rinkelbel kan een nieuwe textuur en ironie toevoegen wanneer het de geest van het moment vangt. Wat ons betreft een praktisch, ondernemend en bovenal creatieve kijk op de zaak.

Hier tegenover staan de sombermannen die ooit getracht hebben zich de jazz toe te eigenen als middel om tegen de toen 'heersende klasse' te protesteren. Jazz werd politiek, intellectugent en benauwd. Het begon ook een beetje te rieken, naar iets zuurs. De lol was er in die kringen al vlot vanaf en de 'Jingle Bell' dat natuurlijk symbool stond voor het America van Bing Crosby, Santa Claus en Coca Cola past natuurlijk niet in een benauwd wereldbeeld. Daarin past geen feeërieke vrolijkheid dat zo treffend verbeeldt word door precies het lieflijk optimistisch gerinkel van de schellebel.

Onder de scheve herplantbare kerstboom van somberman vindt men geen 'Jingle Bell' maar een in gerycled bruin pakpapier verpakte, tweedehands FSC-houten treintje, Eko Plaza kaakjes en een beduimeld rood manifest wellicht. Bah, humbug!

Welke conclusie valt er hier te trekken? Nu, u vermoed het al, wij van Café ZILT zijn van de rekkelijken. Wanneer je vrolijk wordt van je schellebel mag je ze laten horen. Wij laten wij de rinkelaar, let wel soms de tenen gekromd, geheel vrij. Wanneer de schellebel geen funtie heeft, anders dan te irriteren dan zien we haar gelijk een jengelend kind bij voorkeur achter het behang geplakt (twee lagen graag met een forse lik lijm deroverheen) maar nogmaals: vrijheid is blijheid. Doe je ding. Shake it baby!

Wij verwelkomen in ZILT graag ook de benauwden en hopen ze met ons onverbeterlijk positivisme en menselijke warmte te ontdooien in de hoop dat zij in de schellebel meer zien dan een symbool van de uit de klauwen gierende consumptiemaatschappij. Wij hopen in hen de geest van 'Christmass yet to come' te doen ontwaken zodat zij eens, wanneer zij een schellebel, zelfs in Jazzmuziek aanhoren dit als de heraut van een verlichte, vrije en sprankelende wereld beleven.

Goed, en dan nu de 'line-up': Ludvig Søndergaard op drums, Seb Overell op bas en Theo Naistat op gitaar. Wanneer wij geluk hebben is Hyper Hepcat Jasper Blom ook van de partij.

Ho, ho, ho!