Gegroet Vrienden,
Mijn vader leerde mij reeds op jonge leeftijd de meest vervelende klussen het eerst aan te pakken. Ik moet jelui bekennen gedurende mijn jeugd deze raad niet altijd te hebben opgevolgd en zelfs nu ik toch nog een grote jongen ben geworden geef ik er nog steeds niet altijd gehoor aan. Het telkenmale uitstellen van het schrijven van dit bericht is hier een goed voorbeeld van. Ik voel dat ik iets te melden heb maar weet niet goed hoe het onder woorden te brengen.
Het is inmiddels een kleine traditie geworden dat ik vele van u op ons gebruikelijk nieuwjaarsfeest in levende lijve kortstondig mag toespreken. De eerste keren drong ik mijzelf aan u op maar ik mag thans dankbaar opmerken dat enkelen onder u de laatste jaren meer openstaan voor dergelijke sentimentaliteit. Wellicht ongevraagd wil ik u nu via dit medium iets melden; een kort stilstaan aan het einde van weer een bijzonder jaar.
Jaarlijks raad ik u tijdens mijn nieuwjaarstoespraak aan met enig geduld en compassie uw medemens te bezien. Ook dit jaar wil ik u dit meegeven en dit jaar in het bijzonder omdat het mij nog veel duidelijker is geworden hoe complex het leven is en hoe moeilijk het is hierin een weg te vinden. Zelfs als alles meezit.
Ik mag mij gelukkig prijzen: ik ben redelijk gezond, heb een relatie, het dak lekt niet en de huur is betaald en dit Vrienden, zijn slechts een paar van de vele zegeningen die mijn leven rijk is. Het is dan ook met enig schaamte dat ik u beken steeds meer moeite te hebben om altijd positief te blijven. Gedurende dit jaar verloor ik mijzelf vaker in de grote levensvragen. Daar waar ik in goede doen deze vragen met optimistisch energie tracht te beantwoorden of als hinderlijk puberaal gezever weg wuif merk ik thans dat dezelfde vragen mij steeds vaker deprimeren. Mijn antwoorden zijn steeds kort en negatief van aard terwijl ik goed besef dat mijn leven een fraaie boulevard is waarop alle verkeerslichten op groen staan ( behalve dan voor het verkeer uit de zijstraten).
Waar ik meen heen te willen is dit: zelfs de sterksten en meest gezegenden onder ons (ik meen daar zelf toe te behoren) moeten onder de huidige omstandigheden soms alles uit de kast halen om overeind te blijven. Heb dus een beetje geduld en compassie met de medemens; de meeste mensen deugen meestal. Onzekerheid, angst, paniek en uit een gevoel van onmacht geboren woede zorgen ervoor dat we elkaar soms niet goed verstaan. Een aanvankelijk luchtig gesprek mondt dan vlot uit in een lelijk geschreeuw waarbij standpunten steeds minder verenigbaar raken en basale emoties vaker opgeld doen dan gezond verstand.
Nogmaals, heb een beetje compassie en geduld met je medemens, zeker wanneer het je goed gaat. Meestal is het een geval van wederkerigheid; karma weet u wel. Let wel, in sommige gevallen helpt slechts een stomp op de neus maar ook hier weer: karma.
Lui, ik dank je, ook namens Diana en Laurens voor je loyaliteit, steun en warmte.
Warme groet,
Michael